ولایت

یا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَ اللّهُ یَعْصِمُکَ مِنَ النّاسِ إِنَّ اللّهَ لایَهْدِی الْقَوْمَ الْکافِرینَ (67) 

اى پیامبر! آنچه از طرف پروردگارت برتو نازل شده است، به طور کامل (به مردم) ابلاغ کن; و اگر چنین نکنى، رسالت او را انجام نداده اى. خداوند تو را از (خطرات احتمالى) مردم، حفظ مى کند; و خداوند، گروه کافران (لجوج) را هدایت نمى کند. 

فخر رازی (م ۶۰۶) گوید: 

مفسران در سبب نزول این آیه وجوهی گفته اند ... 

وجه دهم: این آیه در فضیلت علی بن ابی طالب (ع) نازل شده است چون این آیه نازل شد پیامبر دست علی را گرفت  و گفت «هر که را من مولای اویم پس علی مولای اوست -خداوندا ! دوست او را دوست و دشمنش را دشمن باش» 

عمر علی را دید و گفت «گوارایت باد ای پسر ابو طالب تو مولای من و مولای هر مرد و زن مومنی شدی»! و این قول ابن عباس و براءبن عازب و محمدبن علی بن امام باقر است. 

(تفسیر فخر رازی ۱۲/۴۹) 

حافظ ابوالقاسم حسکانی گوید : 

ابو اسحاق حمیدی گوید : این آیه در مورد علی بن ابی طالب نازل شد. 

(شواهد التنزیل ۱/۱۸۸) 

علامه طباطبایی گوید : 

اینکه نرساندن این پیام مستلزم نرساندن احکام دیگر است تنها به خاطر اهمیت آن است و چنین میرساند که رابطه آن با سایر احکام به گونه ای است که اگر بدان بی توجه شود در حقیقت به سایر احکام بی توجهی شده است و احکام مانند جسمی بی روح گردیده که فاقد حیات و جسم و حرکت است . 

در این صورت آیه کاشف از آن است که خدای سبحان پیامبر خود را مامور حکمی نموده که امر دین بدان کامل مییابد و بر کرسی قرار مینشیند .بدیهی است که در چنین امر مهمی انتظار رود که مردم با آن مخالفت کنند و کار را بر پیامبر چنان واژگون سازند که بنای که از دین ساخته ویران شود و اجزای آن از هم بپاشد .این مطلب را پیامبر به خوبی حدس میزد و بر این دعوت از مردم بیم داشت و  پیوسته تبلیغ آن را به تاخیر می انداخت تا موقعیتی مناسب و فضای امنی یابد بدان امید که دعوتش ثمر بخشد و کوشش بی دریغش هدر نرود . اما خداوند او را به تبلیغ سریع دستور داد و اهمیت حکم را به او گوشزد نمود و وعده داد که او را از گزند مردم نگه دارد و این بیان تایید میکند روایاتی را که از طریق عامه و خاصه رسیده که این آیه بر ولایت علی (ع) نازل شد و خداوند امر به تبلیغ آن فرمود و پیامبر بیم داشت که او را در مورد پسر عمویش متهم کنند... 

(تفسیر المیزان ۶/۴۷)