امام على علیه السلام:
«و ایاک و مواطن التهمه والمجلس المظنون به السوء فان قرینالسوء یغر جلیسه».
از مراکز بدنام و مجالسى که مورد سوء ظن استبپرهیز، زیرارفیق بد همنشین خود را فریب مىدهد. [و او را به کارهاى ناشایستوامىدارد.]
- رسول اکرم صلى الله علیه و آله میفرماید: |
- رسول اکرم صلى الله علیه و آله میفرماید: |
وَ مُجَالَسَةَ أَهْلِ الْهَوَى مَنْسَاةٌ لِلاِْیمَانِ، وَ مَحْضَرَةٌ لِلشَّیْطَانِ.
امیرالمؤمنین علیه السلام در مورد دومین صفت رذیله که همنشینى با هواپرستان است در بخشب از خطبه (86) میفرماید:«بدانید که هم نشینى با هواپرستان، ایمان را از انسان دور مى کند و شیطان را به حضور مى کشاند».زیرا هواپرستى حدّ و مرزى ندارد و تمام وجود انسان را پر مى کند و فکر او را به خود مشغول مى دارد و جایى براى ایمان، باقى نمى گذارد و طبیعى است که چنین مجلسى، محضر شیاطین است.این مسأله به قدرى مهم است که در حدیث معروفى از پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله)آمده است:انسان بر دین دوست و هم نشین خویش است». و در «ضرب المَثَل» معروف آمده است:به من بگو با چه کسى معاشرت دارى، تا بگویم تو کیستى».(1)
1. جلد 3 صفحه 535 .
امام على علیه السلام:
«ایاک و مصاحبه الفساق فان الشر بالشر ملحق» .
از رفاقتبا بدکاران بپرهیز که بدى به بدى پیوندد.
امام على علیه السلام:
«صحبه الاشرار تکسب الشر کالریح اذا مرت بالمنتن حملت نتنا»
همنشینى با بدان سبب بدبختى است، بسان بادى که با عبور ازفضاى مزبله، حامل بویى بد مىشود.
وَاعْلَمُوا أَنَّ «یَسِیرَ الرِّیَاءِ شِرْکٌ»
امیرالمؤمنین در باره صفت رذیله ریا در ضمن خطبه هشتاد و شش نهج البلاغه مى فرماید:آگاه باشید! ریاکارى هر چند کم باشد، شرک است.زیرا شخص ریاکار، یک عمل الهى را براى رضاى بندگان و تظاهر به نیکى و جلب توجّه آنان انجام مى دهد و در حقیقت، به جاى اینکه عزّت را از خدا بخواهد که مصداق واقعى «تُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَ تُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ»(1) است، از بندگان ضعیف و ناتوان مى طلبد و این نوعى شرک و دوگانه پرستى است که با «توحید افعالى» در تضادّ مى باشد.به همین دلیل، در روایات اسلامى آمده است که روز قیامت، شخص ریاکار را به این عناوین مخاطب مى سازند و او را صدا مى زنند که:اى کافر! اى فاجر! اى حیله گر! اى زیانکار! عملت نابود شد و اجرت از میان رفت و امروز راه نجاتى براى تو نیست; پاداش خود را از کسى بطلب که براى او عمل مى کردى».اضافه بر این، شخص ریاکار به خاطر دوگانگى ظاهر و باطن، در زمره منافقان است و این نفاق سبب مى شود که اعمالش بى روح و تهى از محتوا و بى اثر باشد. در حدیثى از پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله)مى خوانیم زمانى فرا مى رسد که باطن آنها زشت و آلوده و ظاهر آنها زیباست; این کار را به خاطر دنیاپرستى انجام مى دهند و پاداشهاى الهى را طلب نمى کنند; دین آنها، ریاکارى است و خوف الهى در وجودشان نیست; کیفر عظیم الهى آنها را فرا مى گیرد و آنها (به درِ خانه خدا مى روند و) همچون غریق دعا مى کنند، ولى خداوند دعاى آنها رامستجاب نمى کند».در قیامت که اسرار درون مردم آشکار مى گردد، رسواترین مردم ریاکارانند: فردا که پیشگاه حقیقت شود پدید شرمنده رهروى که عمل بر مجاز کرد!(2)
1. سوره آل عمران، آیه 26.
2. جلد 3 صفحه 534 .
امام علی بن حسین بن علی بن ابیطالب علیه السلام مشهور به سجاد، چهارمین امام شیعیان بنا به قولی مشهور، در پنجم شعبان سال 38 هجری قمری متولد شدند. امام زین العابدین فرزند امام حسین (ع) و شهربانو، دختر یزگرد سوم پادشاه ایران، بود که در زمان فتح ایران توسط مسلمین به اسارت گرفته شدند و سپس بر اساس انتخاب خودشان به عقد حسین ابن علی (ع) در آمدند. امام زین العابدین علیه السلام زمانی دیده به جهان گشود که زمام امور در دست جد بزرگوارش امام علی بن ابیطالب علیه السلام بود. آن حضرت 3 سال از خلافت علوی و حکومت چند ماهه امام حسن علیه السلام را درک کرد. امام سجاد علیه السلام در عاشورای سال 61 هجری قمری حضور داشت و در آن واقعه به صورتی معجزه آسا نجات یافت و پس از شهادت پدرش امام حسین علیه السلام مسئولیت زمامداری شیعیان از جانب خدا بر عهده او گذاشته شد.
ادامه مطلب ...
امام على علیه السلام:
«لاتصحب الشریر فان طبعک یسرق من طبعه شرا و انت لاتعلم» .
با مردم شریر و فاسد رفاقت نکن که طبیعت تو به طور ناآگاهبدى را از آنها مىدزدد و تو بىخبرى.
وَ لَکُمْ نِصْفُ ما تَرَکَ أَزْواجُکُمْ إِنْ لَمْ یَکُنْ لَهُنَّ وَلَدٌ فَإِنْ کانَ لَهُنَّ وَلَدٌفَلَکُمُ الرُّبُعُ مِمّا تَرَکْنَ مِنْ بَعْدِ وَصِیَّة یُوصینَ بِها أَوْ دَیْن وَ لَهُنَّ الرُّبُعُ مِمّا تَرَکْتُمْ إِنْ لَمْ یَکُنْ لَکُمْ وَلَدٌ فَإِنْ کانَ لَکُمْ وَلَدٌ فَلَهُنَّ الثُّمُنُ مِمّا تَرَکْتُمْ مِنْ بَعْدِ وَصِیَّة تُوصُونَ بِها أَوْ دَیْن وَ إِنْ کانَ رَجُلٌ یُورَثُ کَلالَةً أَوِ امْرَأَةٌ وَ لَهُ أَخٌ أَوْ أُخْتٌ فَلِکُلِّ واحِد مِنْهُمَا السُّدُسُ فَإِنْ کانُوا أَکْثَرَ مِنْ ذالِکَ فَهُمْ شُرَکاءُ فِی الثُّلُثِ مِنْ بَعْدِ وَصِیَّة یُوصى بِها أَوْ دَیْن غَیْرَ مُضَارّ وَصِیَّةً مِنَ اللّهِ وَ اللّهُ عَلیمٌ حَلیمٌ (-12) | |
و براى شما، نصف میراث زنانتان است، اگر آنها فرزندى نداشته باشند; و اگر فرزندى داشته باشند، یک چهارم میراث آنها از آن شماست; پس از انجام وصیّتى که به آن سفارش کرده اند، و اداى دین. و براى زنان شما، یک چهارم میراث شماست، اگر فرزندى نداشته باشید; و اگر براى شما فرزندى باشد، یک هشتم میراث شما از آن آنهاست; بعد از انجام وصیّتى که به آن سفارش کرده اید، و اداى دین. و اگر (میت) مرد یا زنى بوده باشد که خواهر یا برادر از او ارث مى برند; و یک برادر یا یک خواهر دارد، سهم هر کدام،یک ششم است (اگر برادر و خواهر مادرى باشد); و اگر بیش از یک نفر باشند، آنها در یک سوّم شریکند; پس از انجام وصیّتى که به آن سفارش شده، و اداى دین; به شرط آن که (از طریق وصیّت و اقرار به دین،) به ورثه ضرر نزند. این سفارش خداست; و خدا دانا و داراى حلم است. |